Над брацкай магилай водгук скачать

БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА.

За вёскай у лузе, Нібы ў Беларусі. Там магіла ёсць брацкая ў лузе. за вёскай Лажыны, Там хлапцы беларускія. чэсна галовы злажылі. Мы без слёз іх хаваем,

Пра свой абавязак, Нашы слёзы саромяцца. мужных вінтовак і касак. Мы не плачам, хоць знаем, не проста салдацкія косці. Засыпаем мы жвірам халодным, а большае штосьці.

Засыпаем мы твары. з вачамі і вуснамі тымі, На якіх пацалункі. дзяцей і жанок не астылі. Жвірам сыплем на рукі, якія дзяцей тых насілі, Жвірам сыплем на ногі, якія паўсвету схадзілі. Ногі просяцца ўстаць, яны стомы ў дарозе не чулі, Ды ўвагналі ў магілу.

Рукі хочуць яшчэ. да грудзей прытуліць сваіх сірат, Ды з варожае ласкі паганай. дол цесны ім вырыт. Хоць прымае іх гэта зямля, як сыноў сваіх, шчыра, Але просяць іх вочы. хоць жменьку палескага жвіра.

Толькі дзе яго ўзяць? Як яны Беларусь пакідалі, У дарогу з сабою. Мяшэчкаў з зямлёю. Што ім жменька зямлі той? Ты ўся ім патрэбна, радзіма,

А ў дарожным мяшочку. ўмясціць цябе ўсю немагчыма. Паспрабуй у дарогу забраць. тыя пожні, палі і крыніцы, Тыя пушчы, што могуць.

хіба толькі ў сэрцы ўмясціцца. Беларусь мая родная, як жа я рвуся яшчэ раз. Пеша ўсю цябе змераць, увесь і чабор твой і верас. Сэрца просіць шляхоў, Што цяжкім маім ботам пад сілу; Наглытацца хачу туманоў,

Твайго ветру і пылу; Наглытацца хачу за сябе і за тых, Што не ўстануць з нябыту; Вочы просяць нябёсаў тваіх, Ім твайго не хапае блакіту. Мы сяброў засыпаем зямлёй — Ленінградцы, татары, узбекі, Мы клянёмся варожай крывёй. Напаіць беларускія рэкі. Мы салют аддаём, памятаючы свой абавязак,

I не плачам, бо слёзы. суровых саромяцца касак. © Беларуская Палічка // пры выкарыстаньні матэрыялаў спасылка на Беларускую Палічку абавязковая.